oost-europa schoonheid

Ik ben er vrij zeker van dat ik de helft van mijn leven in deze tent heb doorgebracht. Misschien wel langer. Niet korter in ieder geval.

Ik ben heel Europa doorgereisd. Verder zelfs. Meer plekken dan waar jij ooit bent geweest in ieder geval.

Mensen zijn vreemd. Aandoenlijk, soms. Het voelt vreemd te denken dat ik ook ooit een was. Nog voor mijn tijd in deze tent. Dat ik ook oprecht vreemd en aandoenlijk was. Ik voel geen enkel verdriet dat ik dat nu niet meer ben.

Toch weten ze me steeds te raken. In heel Europa heb ik ze gezien, maar altijd weten ze me te raken.

Toen ik net bij het circus zat konden ze me niets schelen. Ik was niet langer een van hen.

Maar hoe meer ik reisde. Op de plaatsen die we bezochten begon ik toch weer te veranderen.

Ik geloof dat het mijn eerste reis oostwaarts was. Mijn eerste grote in ieder geval. Waar het precies was weet ik niet meer. In Tsjechië ergens. Volgens mij. De tent was neergestreken tussen eindeloze flatgebouwen. Daar, aan de horizon, waar de flatgebouwen ophielden, begonnen de fabrieksschoorstenen. Ieder huis zag er hetzelfde uit. Had dezelfde deur als de buren rechts. Dezelfde ramen als de buren onder. Dezelfde gordijnen als de boven buren.

Maar toen ik er een tijdje naar had staan kijken bleek dat het niet alleen huizen waren. Er woonden ook nog mensen. Op de straat liepen gewoon mensen. In de onooglijke omgeving bleek leven mogelijk. Ondanks de emotieloze betonnen jungle die hun huizen vormde had hun bestaan iets aandoenlijks.

Maar ik heb geen enkele spijt dat ik niet een van ze ben.

Matthijs