Dan moet er worden gesmeerd.
Maar het lukt niet.
En we praten en we praten.
Ik ga huilen en iedereen voelt zich weer schuldig.
En we blijven maar praten.
En mensen worden boos.
Of voelen zich gekwetst.
Soms.
Soms is er gewoon niet genoeg tijd.
Dan heb je van die dagen dat niks past. Dat alles gepropt moet worden.
En soms heb je van die dagen dat niks nuttig is. En aan het einde ben je vreselijk moe van het niks doen.
Op een gegeven moment was het bij ons...
werd het bij ons, een combinatie.
Een combinatie van dagen waarin niks paste. Waarin zoveel dingen moesten worden gepropt.
Maar er werd niks gedaan.
Aangekoekte randen. Stroef.
En er is geen geld voor olie.
Niks niks niks.
Natuurlijk, diep verborgen, staat er nog een klein busje olie in een schuurtje.
En ja, het publiek.
Zij verschaffen ons olie.
Maar het is niet genoeg.
De olie is op.
Er is geen geld voor olie.
Er is geen geld voor pensioenen.
Er is geen geld voor scholieren.
Er is geen geld voor studenten.
Er is geen geld voor mensen die het nodig hebben.
Er is geen geld voor ons.
Er is geen geld, geen olie.
We kunnen niet meer smeren.
En het begint aan te lopen.
Het begint te reutelen en te jammeren.
En we kunnen krijsen en gillen wat we willen.
Maar de olie blijft weg.
De laatste restjes.
En plots.
Stonden we stil.
Op, oud.
We hadden olie nodig.
Maar we kregen het niet.
wat een mooie tekst! van wie is dit? liefs Nienke
BeantwoordenVerwijderenExcuses, ik vergeet nogal vaak mijn naam! (Vera dus weer)
BeantwoordenVerwijderen