het anti-anticommunisme

Het is avond.
Er is tijd om te douchen. Ik heb geen haast.
Soms word ik moe. Eerst ga ik leunen tegen de muur.
Na een tijdje wordt zelfs dat vermoeiend.
Dan aarzel ik.
Maar wat maakt het uit.
Niemand kan je zien.
Ik ga zitten.
De douche moet opeens veel warmer. Want beneden zijn de stralen veel kouder.
Ik wil dat de stralen alleen mijn knieën raken.
En ik denk bij mezelf.
Als ik een regisseur zou zijn, van een art house independent film.
Dan zou dit mijn opening shot zijn.

Zo heel erg artistiek.
Heel cinematografisch verantwoord.
Vijf minuten lang naar knieën kijken.
En in blanco letters.
De titel van de film.
En de regisseur.
Ik dus, in dit geval.

Het zou een film zijn waar je achteraf van denkt:
"Had ik daar nou wel heen willen gaan?"
Zo eentje die in Kriterion draait.
Of Studio K. Of Rialto.
Weet je wel.
Een film waar jongens met baardjes
en met dikke zwart brilmonturen
over gaan praten.

En vooral de diepere laag onder het verhaal
dat vond ik bijzonder
Geïnspireerd op het anti-anticommunisme van Sartre
Dat was heel duidelijk te zien met die knieën
Aan het einde werd daar nog naar geknipoogd

Ik ben moe.
Ik sta op.
Shit, als je staat zijn de stralen van de douche veel heter!