gedachtes in losse flarden

Wat als je wilt zingen voor een dove,

of dansen voor een blinde.

Of kan dat niet?

Telt dat niet?

Niet iedereen kan een held zijn, er moeten ook mensen gered.

Ik wil sterven voor iets.

Zoals soldaten sterven voor hun land.

Dichters voor hun taal.

Minnaars voor hun geliefde.

Moeders voor hun kind.

Helden voor hun dromen.

Ik wil niet sterven voor de dood.

Ik bouw geen bruggen over rivieren van angst. Ik wil er doorheen zwemmen.

We zijn slechts stoffelijk overschot.

Ademende hoopjes.

Blind.

Als pas geboren vogeltjes,

monden zo wijd opengesperd dat het pijn doet.

Schreeuwend om een schouder om op te rusten, een kus op je voorhoofd, een aai over je rug.

Als we zouden luisteren, zouden we elkaar horen.

Om elkaar te horen moet je stil zijn.

Je mond houden.

Je grote bek eens dichtslaan.

Niemand wilt eindeigen als stoffelijk overschot.

Dus slaan we wild met onze armen.

Krijsen we allemaal.

Anoek