Slapen dat is een goedkoop soort dood, want je betaalt er niet voor met je leven.

Simon Carmiggelt

Ik kan niet goed bloggen, maar heb wel een mooie zin.

Of eigenlijk heb ik er twee, de eerste heb ik gevonden op een muur in het stedelijk museum.

  GEËSCALEERD

van tijd tot tijd

 OVERLADEN

van tijd tot tijd

 HERROEPEN

van tijd tot tijd

Herman van Gunsteren

En ik heb geen flauw idee waar ik de tweede vandaan heb gehaald.

Outside the dawn is breaking, 

but inside in the dark I'm aching 

to be free. 

lana

je bent een kloon en je wilt wat ; )

Lieve spelers,

Toen Vera vorige week vertelde over jullie idee kon ik me er niet meteen veel bij voorstellen, maar ik heb nu even wat meer gelezen hier op t blog en opgezocht op internet en het begint me duidelijker te worden waar jullie zo enthousiast over zijn. Laten we morgen beginnen met dat jullie laten zien wat jullie hebben gemaakt. En dan maken we een plan hoe dan verder dit idee om te zetten in theater!

Tot morgen,
liefs Nienke

Ik had dit filmpje al op Facebook gepost, ik vind de tekst namelijk wel mooi. Maar dat was de Brigitte Kaandorp versie, en ik vind deze versie eigenlijk veel mooier. Maar ik weet niet, ik vond de tekst wel passen bij ons donorsysteem. Iets met dat er mensen zijn die naar huis verlangen...

Waarschijnlijk ben ik de enige maar ik vind de tekst van het nieuwe nummer van Racoon heel mooi!

Het is de soundtrack van 'Alles is Familie' en het heet Oceaan. 

"Een oceaan om in te schuilen

nooit alleen meer hoeven zijn

Ik heb gesmeekt niet meer te huilen

alsjeblieft

Het leven jaagt geen angst meer aan

ik heb al zo ver moeten kruipen

Het laatste stuk zal ook wel gaan

tot ik ga staan

Een oceaan om in te vluchten

nooit jaloers te hoeven zijn

Liefde om je hart te luchten

Een oceaan

alleen van mij

Een oceaan om te verzuipen

een dag of wat een held te zijn

Laat die ander nu maar kruipen

Een oceaan

vol tranen is van mij

alleen van mij

- Lisa 

Eventuele beginscène: VLEESKEURING

Ik heb even nagedacht over de vleeskeuring-scène vanuit het idee van mij en Anoek (eerder vandaag geplaatst). Ik weet niet of het nou mooier is met of zonder muziek moet op de achtergrond.. Wat vinden jullie?  Zo ja, rustig/zielig/hard/zacht/ruig/instrumentaal/etc?

________________________________________________

De gebeden worden omgeroepen door een intercom.

Iedereen staat achteraan op de vloer naast elkaar.

Neemt u plaats van klein naar groot.

Iedereen loopt naar voren en gaat van klein naar groot staan.

Rechterbeen

Kont

Linkerhand

Draai eenmaal rond

Handpalmen

Borst vooruit

Ontspan

En de rechterkuit

Navel

Buig naar voren en de nek

Kin omhoog

En terug naar jullie plek

Iedereen draait zich om, loopt naar het achterste van de speelvloer en gaat weer met z'n gezicht richting het publiek staan. Midden op de vloer wordt een weegschaal neergezet. Eén voor één loopt iedereen naar de weegschaal, gaat er opstaan en dan verschijnt er achter op de muur/een scherm een gewicht. Nadat hij/zij gewogen is loopt hij/zij weer terug naar de beginplek.

- NIKKI

Fly - Ludovico Einaudi

Nikki

de schoonheid van een vis vol graten

Liefde is als een vis vol graten. Niet eetbaar, een illusie, bedrieglijke schijn, ja maar zo volmaakt; de schoonheid van de wereld als het ware samengevat.

Uit een boek wat we voor frans moesten lezen (''Le Zebre'')

Anoek

Schoonheid

Op zoek naar schoonheid.

Aan dit thema kan je alles linken.

Uiterlijke schoonheid

Innerlijke schoonheid

Accepteren van schoonheid of het gebrek daaraan. Een gebrek aan schoonheid, kan dat?

Stoornissen (anorexia, boulimia etc)

Grip willen op schoonheid, is dat mogelijk of wordt het dan lelijk? 

Schoonheid in momenten

Schoonheid in woorden, schoonheid in stiltes

Een zoektocht naar schoonheid, we zijn er allemaal mee bezig. 

Nikki en Anoek

We leven allemaal onder dezelfde hemel, maar we hebben niet allemaal dezelfde horizon.

Iris 

Trailers

Ik dacht, misschien is het wel handig, om de trailers gewoon hier op te zetten. Ik vind persoonlijk de trailer van The Island nogal onduidelijk, zegmaar als je van ons idee uit gaat.

The Island:

Never Let Me Go:

 

aanstaande dinsdag - opdracht

Lieve spelers en makers,

Allereerst; hebben jullie de toetsweek een beetje overleeft? Hoop dat jullie er een goed gevoel over hebben!

Aanstaande dinsdag zijn de brugklas kunstdagen; ik ben de hele dag op pad met een aantal brugklassers en kan er dus niet zijn. Ik denk wel dat het goed is als jullie bij elkaar komen. Tenslotte hebben we elkaar vorige week ook niet gezien door de toetsweek. Kunnen jullie weer een stapje verder gaan met het maken van materiaal voor de voorstelling.
Een warming-upje (oftewel wupje) en dan misschien een kort gesprek met elkaar: waar moet de voorstelling nou echt over gaan, en in welke vorm. Denk aan alle dingen waar we het tot nu toe over hebben gehad met elkaar in de lessen en op het blog.

Vanuit de anti-survival-guide-of the-fittest waar we het vorige keer over hadden, heb ik zitten denken aan het boek 'catcher in the rye' van Salinger (vanger in het graan). Een prachtig boek; monoloog van Holden, een antiheld, een jongen die de wereld ziet, en de volwassenen daarin, en zich afvraagt of hij daar wel bij wil horen (hij vindt ze phoney / nep). Kinderen vindt hij eerlijker, spontaner, onschuldiger en vrijgeviger. Volwassenen liegen, zijn egoistischHet was een enorm controversieel boek toen het uitkwam (shockerend, ik dacht dat spreekt jullie vast wel aan ha ha) vanwege het vele schelden, en de sex die erin voorkwam. Holden is op zoek - wat is volwassen zijn en hoe wordt je dat dan, en wil ik dat eigenlijk wel?

Vanuit dit alles gedacht; mochten jullie niet zelf iets anders willen maken: twee opdrachten voor di

opdracht 1 Kindertijd-geluk
Maak een scene, vertel een verhaal, over een ultiem gelukkig moment uit je kindertijd. Dat kan van alles zijn: het begin van de zomervakantie die zo oneindig heerlijk lang leek te duren altijd. Kikkervisjes vangen, in bomen klimmen, of urenlang knikkeren en dan de pot winnen. Wat is het dat voor jou dat moment zo gelukkig maakte?
Zou je zoiets nu ook nog kunnen hebben (zelfde soort geluk maar dan op de leeftijd die je nu hebt?)

opdracht 2 Evil-of-Adulthood
Volwassenen worden is fijn en heeft zo zijn voordelen. Maar ook nadelen; je zult compromissen moeten gaan sluiten, misschien teleurstellingen te verwerken krijgen.. Waarin en waardoor raak je als volwassen mens je onschuld kwijt? Waar liegen volwassenen/ouders over tegen hun kinderen? Wat doen volwassenen wat kinderen niet zouden doen denk je?
Maak een scene over 'het kwaad van volwassen zijn' - vanuit volwassenen perspectief, of juist kinderperspectief.

Het zou fijn zijn als jullie de scenes die jullie maken op een of andere manier kunnen vastleggen, zodat ik ze ook nog kan zien/ beeld erbij heb. Of dat jullie ze volgende week in het begin van de les nog een keer spelen zodat ik ze kan zien?

Heel veel plezier!!!! en tot gauw,
Liefs Nienke

creatieve bui.

Ik hoef beter niet alles over mezelf te vertellen.

Ik ik ik ben nog steeds ik ik, en jij bent nog steeds jij.

Dus jij hoeft toch niet echt mijn gedachtes van binnen te kennen.

En ik ook niet per se die van jou.

Want ik ben jij en jij bent ik niet.

Het enige wat wij zijn is datgene wat zich tussen ons bevindt.

 (In correct nederlands: want ik ben jou niet en jij bent mij niet.)

Bonnie Gimpel.

Vragen

Omdat ik eigenlijk tien betere dingen te doen heb en om te voorkomen dat ik tien onzinnigere dingen ga doen ga ik dus nu wat antwoorden op vragen hier neerknallen. Dan kan ik mezelf ten minste pretenderen hier ook nog een nuttige bijdrage geleverd te hebben.

-Als je mocht kiezen tussen een kind wat gehandicapt is, maar één en al liefde voor jou, of een zoon die op zijn eenentwintigste al stinkend rijk is, gelukkig in zijn leven, maar jou eigenlijk niet meer ziet zitten, en een beetje op je neerkijkt, wat zou je dan kiezen? 

Ik wil geen kind dat op mij neerkijkt en ik vraag me af wat er van mij is geworden als ik ooit een kind grootbreng dat op zijn eenentwintigste al stinkend rijk is. Maar ik zal nooit een kind voor zijn leven tekenen en het ontnemen van zo veel geluk en vreugde, alleen maar zodat het liefde voor mij kan tonen. Ik koop wel een spiegel. Dan kan ik mezelf alle liefde geven die ik wil. En als ik mezelf zat ben, dan keer ik mezelf gewoon de rug toe.

Als ik moest kiezen tussen een vrij slechte woning in een wijk waar de warmte van afstraalt of een perfect huis omringd door hekken en alarminstallaties, dan koos ik de vrij slechte woning. Dan valt al mijn teringzooi ten minste niet zo uit de toon. Ik stel sowieso niet veel eisen aan een huis. Ik kan zelf een lamp indraaien, ik denk dat een paar muren schilderen me ook nog wel aardig afgaat en wellicht kan ik ook ooit eens de moed bijeenrapen met een waterpomptang de een kraan tel lijf te gaan. Als het ingewikkelder wordt dan dat zal ik er wel geen behoefte aan hebben, denk ik. Bovendien hoop ik, terwijl ik een sentimentele blik werp op de hopen onbenullige teringzooi die me hier omringen en totaal niet aanmoedigen enige poging tot opruimen te doen, dat ik nooit zal moeten wonen omringd van hekken en alarminstallaties. Dat ik nooit iets zal bezitten dat beveiligd moet worden door hekken en alarminstallaties.

Ik heb totaal geen behoefte om te kiezen wanneer ik doodga. Als ze me allemaal wel zo’n beetje zat zijn misschien. Dan hoeven ze niet te missen, maar dan worden ze ten minste wel op die paar pijnlijke momenten herinnerd aan mij en mijn nut. Maar dat is meer praktisch. Ooit, toen ik nog kind was, was ik bang voor de dood. Tegenwoordig interesseert het me gewoon niet meer. Ik wil niet op mijn leven terugkijken als wanhopige strijd tegen het onbegrepen fenomeen van de dood, panisch god en geneesheren smekend het nog enkele dagen te verlengen. Maar ik verlang niet naar de dood, heb geen behoefte aan gods koninkrijk en wil nog niet in de vergetelheid raken. Ik ben erachter dat het me niet interesseert. Als een iemand me vertelt dat ik morgen sterf, kan ik daar alleen uit opmaken dat ik vandaag leef.

Als ik moest kiezen tussen een vrouw met een baard die de liefste vrouw is op de wereld of de mooiste vrouw op aarde, die me niet ziet zitten, dan koos ik de mooiste vrouw op aarde. Omdat ik keuzes wil maken, niet strategisch de rest van mijn leven zo aangenaam mogelijk uitzitten. 

Als ik mocht kiezen tussen één perfecte, onvergetelijke aardbei, of zoveel aardbeien als ik wil voor de rest van mijn leven, zat ik nu, met een bakje gratis aardbeien op mijn schoot, op facebook, irritante opmerkingen te maken aan mensen die geen gratis aardbeien hebben, over het feit dat zij geen gratis aardbeien hebben. En ik wel. Bovendien wil ik niet een leven lang wanhopig zoeken naar een smaak om die ene aardbei die ene dag op die ene plek te evenaren, en de mogelijkheid openhouden vooruit te kijken.

Als ik moest kiezen tussen het missen van een arm of een been, koos ik voor het missen van een been. Een been is handig als je als eerste een berg wil beklimmen. Of als je van Caïro naar Kaapstad wil fietsen. Maar ik ben niet voorbestemd als eerste mijn voet op nog ongekende plekken te plaatsen. Bovendien zijn alle plekken zijn nu wel zo’n beetje ontdekt en wat is het waard mijn voet daar als tweede neer te planten? Dan zit ik liever in een stoel, de handen, die ik ten minste nog wel heb, achter mijn hoofd gevouwen, neerkijkend op de droeve personages die verwoede pogingen doen hun voet zo snel mogelijk, dan maar als tweede, of alternatief als derde op een plek van enig belang te planten.

Als ik moest kiezen tussen mijn oren en mijn ogen behield ik mijn ogen. Omdat ik geen problemen heb met het achteroverleunen en neerkijken op de droeve massa. Maar om die lui en hun zogenaamde individualiteit aan te moeten horen verveelt me. Ik geniet van het leedvermaak dat ik zie, het leed dat ik moet aanhoren kan me niet te veel schelen.  

Als ik mocht kiezen tussen al mijn dromen, die uitkomen op mijn dertigste, of dat ik mijn hele leven mijn dromen mocht volgen, volgde ik mijn hele leven mijn dromen. Omdat ik, als al mijn dromen uitkomen op mijn dertigste, niet meer kan dromen.  

Matthijs.

Eerste keer

Ik dacht dat dit, dat het, dat wij.

...

Het kan toch niet zo zijn

dat alleen ik...

Zo.

...

Zo.

...

Alles in me.

...

Gaat er open van.

...

En je haren zo mooi in de war.

En toen je gister.

Je hand was naast mijn arm.

En alles werd.

...

Ik dacht een eerste keer

daar wacht je mee.

Maar ja.

Misschien dat.

...

Het ging zo snel.

Ik dacht.

En ik.

Misschien.

...

Misschien wel voor altijd, dacht ik.

..

Maar nu kijk je niet meer naar me.

En als ik lach naar je,

doe je of dat raar is.

...

...

Ik hoorde.

...

Dat wist ik niet.

...

Ik dacht dat dit.

...

Dat het iets bijzonders was.

Dat is het ook.

Dat voel jij toch ook?
Misschien.

Het ging zo snel.

Het deed pijn.

Dat hoort erbij, zei jij.

...

En al de dingen die je zei.

En.

...

Dat je mij

niet in mijn ogen keek.

En ook daarna 

niet meer naar me keek.

Dat hoort er zeker ook bij.

...

Ik wil

dat ik je een klootzak vind.

En hoi, ik weet de schrijver niet meer. En die vorige was ook van mij.

-V

Theaterdwang door Karl Valentin

Vanwaar, hoezo, waarom is/staat het theater leeg? Dat komt omdat er geen publiek komt. Wie heeft daar schuld aan: De overheid!

Waarom wordt er geen theaterdwang/plicht ingevoerd. Als iedereen naar het theater moet, dan wordt het meteen iets anders.

Waarom is de schoolplicht ingevoerd. Geen leerling gaat naar school als hij niet moet. Bij toneel, hoewel dat niet makkelijk zal zijn, wordt het toch langzamerhand tijd om plicht in te gaan voeren. Is theater niet hetzelfde zoiets als school, vraagteken?

Al bij kinderen kun je met theaterdwang beginnen.

Het repertoire van een kindertheatergroep/jeugdtheatergroep is gebaseerd op sprookjes, zoals bijvoorbeeld hans en grietje, of bijvoorbeeld de boze wolf en de 7 sneeuwwitjes.

In een grote stad heb je 100 scholen, elke school heeft 1000 kinderen, dat zijn 100000 kinderen per dag. Die 100000 kinderen gaan elke dag ’s ochtends naar school en elke middag naar het theater, entreeprijs per kind 50 penning, natuurlijk gesubsidieerd, dat zijn dan 100 theaters met elk duizend zitplaatsen.

Hoeveel toneelspelers zou dat geen werkverschaffing geven?

De theaterdwang, etapsgewijze ingevoerd, zal een geheel nieuwe kijk op de economie gaan bieden.

Het is absoluut niet hetzelfde, als ik zeg: zal ik vandaag naar het theater gaan, of als het heet: ik moet vandaag naar het theater gaan.

Door deze theaterdwang zal de burger vrijwillig alle andere stupide avondbezigheden, zoals kegelen, bowlen, tarot kaart spelen, biertischpolitik, rendez-vousspelletjes, en ook andere tijdrovende debiele gezelschapsspelletjes zoals: kijk uit voor de zwarte man, of kleermaker, mag ik je vrouw lenen, enzovoorts, laten schieten.

De burger weet dat hij naar het theater moet, hij hoeft geen stuk meer uit te zoeken, hij hoeft niet meer te twijfelen over: Zal ik vandaag misschien naar Tristan en Isolde gaan, nee, hij moet gaan kijken, want dat is zijn plicht.

Hij wordt gedwongen 365 keer per jaar naar het theater te gaan, of hij nu van het theater walgt/griezelt of niet.

Een leerling walgt/griezelt er ook van om naar school te gaan, maar hij gaat er graag naar toe, omdat hij moet.

Dwang.

Alleen door dwang is vandaag de dag ons theaterpubliek tot theaterbezoek toe te dwingen.

Mooie woorden hebben de afgelopen jaren nauwelijks iets bereikt.

De verleidelijkste aanbiedingen, zoals warme zaal, of roken tijdens de pauze buiten toegestaan, of studenten, soldaten tot aan de generaal, voor de helft van de prijs, al deze voordelen hebben er niet voor gezorgd dat het theater vol was.

De reclame/marketing, die elk theater jaarlijks heel veel geld kost, valt bij de theaterdwang helemaal weg. Geen drukkosten meer, geen folders meer.

Evenzo wat betreft de prijs van een kaartje. Want de plaatsen worden niet meer ingedeeld per rang, of per loge, maar worden ingedeeld naar de zwaktes en de gebreken van de theaterbezoeker.

Rij 1-5, zwaar horende en slechtzienden.

Rij 6-10, hypochonders en zenuwlijders.

Rij 10-15, huidziektes en mensen zonder gevoel.

De staanplaatsen staan ter beschikking van de astmalijders en degenen die last hebben van jicht.

In een stad als Berlijn zouden er, de zuigelingen en kinderen onder de 8 jaar, de bedlegerige en de bejaarden niet meegerekend, dagelijks zo’n 2 miljoen theater-gedwongen-verplichte-bezoekers zijn, een getal, dat het huidige theaterbezoek, dat vrijwillig is, ver overschrijdt.

Men heeft toch ook met de vrijwillige brandweer zelf bittere ervaringen gehad en na lange tijd toch ook ingezien, dat het zonder verplichte brandweer niet ging.

Waarom wordt dat wel bij de brandweer gezien en niet bij het theater?

Juist de brandweer en het theater zijn vandaag de dag zo innig met elkaar verbonden! Ik heb in mijn lange buhnepraktijk/toneelpraktijk achter de coulissen nog nooit een toneelstuk zonder brandweerman gezien.

Zou de voorgestelde ‘algemene theaterbezoekplicht’, afgekort de ATBP, aangenomen worden, zoals gewenst wordt, zoals wij graag willen, zoals wij voorstellen, dagelijks 2 miljoen mensen het theater in dwingen, dan heb je in een stad als Berlijn minstens 20 theaters met 100000 plaatsen nodig.

Of 40 theaters met 50000 plaatsen, of 160 theaters met elk 12500 plaatsen, of 320 theaters met 6250 plaatsen, of 640 theaters met elk 3125 plaatsen, of 2 miljoen theaters met elk 1 plaats.

Wat er dan voor een geweldige stemming heerst in een volle zaal van, laten we zeggen, 50000 bezoekers, dat weet dan alleen de toneelspeler.

Alleen door het gebruik van zulke eminente machtsmiddelen kunnen we de lege theaters weer overeind krijgen, niet door vrijkaarten, alleen maar door dwang, en gedwongen kan de burger alleen maar worden door de staat.

Karl Valentin zo'n 85 jaar geleden.

BLØF

Vanavond - BLØF

Opgaan in het spel
Vanavond mag het wel
Iets anders zijn

_____________________________________

Einde - BLØF

Mijn woord viel met een klap in duizend stukken
Van vierhoog naar beneden, zo op straat
De stenen waren harder dan mijn zinnen
En binnen hing de geur van hoogverraad

Dit is het einde
En altijd vanzelf weer een nieuw begin


- Nikki -