Jas

Ik doe mijn jas aan.

Je staat er nog steeds. Doodstil.

Mijn hand blijft steken, bij de rits van mijn jas.

Je haren in de war.

En je ogen zo flets.

Je bent zo stil.

Het huilen lukt niet.

En ik wil je vasthouden.

Maar ik weet niet hoe.

Want ik heb die stomme jas al aan.

En ik moet, ik wil, mijn jas uit doen.

Want iemand vasthouden met zo’n stomme jas als ik heb. Dat kan helemaal niet.

Ik dacht dat.

Dat verdriet of treurigheid.

Dat het zou schrijnen.

Maar het is dof. En leeg. En niks.

Maar hoe je naar me kijkt.

Hoe je daar staat en wacht.

Hoe je niet weet wat er met je gebeurt.

Hoe ik het begrijp.

Dat ik het weet.

Dat je het niet hoeft uit te leggen.

En ik weet dat je het niet wilt horen.

Maar je bent zo mooi.

Wat ben je hartverscheurend mooi.

-V