de laatste dagen der mensheid

Ik was gisteren naar de allerlaatste dagen der mensheid door 't Barre Land. Het was in Frascati en het is een beetje ingewikkeld om het zelf uit te leggen, dus bij deze Wikipedia:

In 1915 begint Karl Kraus aan wat later wordt beschouwd als zijn meesterwerk: het anti-oorlogdrama Die letzten Tage der Menschheit (1919), een satire op Oostenrijk en het verloop van de eerste wereld oorlog. Centraal in het stuk staat de Nörgler (mopperaar/kniesoor), een alter ego van Kraus, die voortdurend commentaar levert op de corruptie en de oorlog, veelal in dialoog met de Optimist. Het stuk bevat meer dan 500 personages en zou, indien integraal uitgevoerd, tien avonden duren.

't Barre Land noemt de Nörgler de kniesoor, en ik ging eigenlijk het boek kopen. Maar dat lukte niet helemaal, omdat het 00:30 was toen het stuk was afgelopen en ik moest eigenlijk weg. Maar ik krijg het boek nog, maar ik heb wel alvast een scène en die vond ik wel mooi. Dus bij deze:

3de bedrijf, 10de scène
Bij een heel groot bed met daarin 500 miljoen Europeaantjes staat de Kniesoor:
DE KNIESOOR (parlando, gesproken): Een groot lied van afscheid... al is het tijdelijk... Dat moet toch iets moois zijn... Het hoeft niet direct een Ramsey Nasr of een Gerrit Komrij te zijn, maar het moet wel rijmen, als het effe kan. Ja, als het effe kan... ja dan... Want zo'n mooi gedicht heeft toch wel iets moois. Zelfs al ken je er honderd... Er zijn mensen die schudden het zo uit hun mouw, alsof het honing is. Honing voor de miljoenen... Of champagne, of Duitse Sekt, zo uit de mouw geschud... Als een klaterende waterval... op het dode hout van het podium... Maar ik, arme sukkelaar, stumper, duffe, saaie, slome duikelaar, een kniesoor, onbezwangerd door mijn doel, voor mij is het zwoegen.
Ik heb soms wel twee bladzijden nodig waar een dichter het in twee woorden kan doen... nog liever: om het zonder woorden te brengen... in plaats van onder woorden... Altijd als ik schrijf is het alsof ik iets paradieer. Ik laat de kinderstem spreken. De eerlijke, onbedorven, onmisbruikte, ongenadige kinderstem. Maar ik zal eerst een slaapliedje voor ze zingen, een wiegeliedje voor het slapen gaan. Ze hebben het al erg genoeg, in deze grote tijd waarin ze worden opgevoed en kleingehouden en geacht worden om louter en alleen uit eigenbelang te denken, zelfs bij hun schoolkeuze. Dat is het sluipende gif van het neoliberalisme: de kinderen van nu worden opgevoed tot de egoïsten van straks...