Terugkijken.

Iedereen is nu aan het denken over wie wij zijn. Wie wij willen zijn.

Waar we zijn. Waar we willen zijn.
Wat we doen. Wat we willen doen.
Wat onze gedachten zijn.                                                                                                                              
Maar wat maakt onze gedachten unieker dan die van anderen? Wat maakt onze angsten angstiger dan die van anderen? Wat maakt het onderscheid tussen de personen die wij willen zijn en de personen die de rest van de wereld wil zijn.                                                                                                                                                              
Misschien is de toekomst niet mooi. Misschien lijden we de rest van ons leven onder de keuzes die we nu maken. Misschien zijn de personen die we nu willen zijn wel helemaal niet afgestemd op de idealen die we straks hebben. Misschien zijn we terecht bang voor de keuzes die we nu maken omdat het straks de compleet verkeerde keuzes kunnen zijn.

Om dit verhaal, dat tot nu toe een tamelijk depressieve ondertoon heeft wat te illustreren, lichtelijk te verlichten en te voorzien van genoeg tekst zodat het lijkt alsof ik hier ook nog daadwerkelijk iets probeer te zeggen een enigszins toepasselijke scene uit een of ander profielwerkstuk dat ook toevallig nog rondslingert op dezelfde computer als waarvan ik dit nu schrijf:

  V: 
 Dus het is niet wat ik dacht dat het is.                                                                                                        
 Het is niet wat wij allen dachten dat het was.                                                                                                        
 Maar we dachten allemaal dat het simpel was.                                                                                                  
 Maar als we toen dachten dat we de antwoorden wisten.                                                                                    
 En we wisten ze niet.

 Maar als we het toen fout hadden en we komen er nu pas achter                                                                              
 Hoe kunnen we dan nu zeker weten dat we het goed hebben.                                                                              
 Het is als verdacht uitziend eten eigenlijk.                                                                                                                      
 Het duurt een tijdje voordat je weet of je maagkrampen krijgt.                                                                        
 Als onverse sla.

  Kourov:
 Het maakt niks meer uit eigenlijk.                                                                                                                          
 Toen nam iedereen beslissingen waarvan ze dachten dat ze goed waren.                                                        
 Dat heb jij ook gedaan.                                                                                                                                                  
 En je bent er even gelukkig maar geweest.
 Maar het maakt niks meer uit.                                                                                                                                    
 Het verleden is vergeten.                                                                                                                                            
 Het is de toekomst. Het gaat komen.                                                                                                                          
 Het komt nu.                                                                                                                                                                  
 Het verleden is vergeten.                                                                                                                                          
 Het gaat alleen nog maar om aan wiens kant je nu staat.                                                                                      
 Op dit moment.                                                                                                                                                            
 Nu!

MO: 
 Wat denk jij eigenlijk?

 Kourov strijkt zijn hand over zijn geweer

 Kourov: 
 Vergeet Waterloo.                                                                                                                                    
 Lach om Thermopylae.                                                                                                                                              
 Gaap om Stalingrad.
 Vecht nu!                                                                                                                                                                            
 Vergeet het verleden dat je eens had                                                                                                                          
 en vecht voor de toekomst die je eens zult hebben!

MO: 
 Je weet dat dat ding niet geladen is?

Tot zover dit dus. Voor het geval er ergens anders nog meer duistere visies op onze mogelijke toekomsten rondhangen: Gerust melden!

Matthijs.